Nu 2018 ten einde loopt, heeft Leason nog een maand om te wakeboarden en surfen totdat hij en het Center in de vakantie pauze houden. “Als ik aan het uiteinde van een lijn achter een boot hang, net als de anderen, vergeet ik dat ik blind ben”, zegt hij. “Als ik op het strand kom, zijn er wel eens mensen die Snickers en mij met mijn surfplank zien. Ik vertel dan dat hij mijn blindengeleidehond is en dan vragen ze soms ongelovig of ik blind ben. Echt een tof gevoel is dat.
“De watersporten zijn therapeutisch voor mij, maar gaan ook over mijn identiteit, over wie ik ben, over de persoon die ik ben geworden.”
Terug aan land geniet Leason van een pittige lunch terwijl hij de golven van die dag in zijn hoofd nog een keer beleeft. Hij is gevloerd, maar heeft later op de dag toch nog een work-out van twee uur gepland. En met Snickers aan zijn zijde is niets hem te veel. Hij gaat geld inzamelen op zijn GoFundMe-pagina, hij gaat zijn wedstrijden en activiteiten voor 2019 plannen. Hij gaat door met zijn leven zoals hij dat zelf wil. “Ik ben onafhankelijk”, zegt hij. “Dat is voor mij de beste omschrijving van iPhone: onafhankelijkheid.”